Projectomschrijving
Marleen, 36 jaar
IT-specialist
‘Kabeltouw als ruggegraat, betonnen schouders, duizelingen door hyperventilatie en een spastische darm. Eigenlijk zaken die ik allemaal als heel erg normaal beschouw. Het is ook niet makkelijk voor te stellen dat het écht anders kan.
Met al mijn vage klachten kan de westerse wetenschap ook erg weinig: “Leer d’r maar mee leven” “Veel vezels eten” “Ontspan je” “Gewoon ademen” Jongens, als dat zo makkelijk was had ik het jaren geleden al gedaan!
En route in ’t leven heb ik ook al een hoop dingen geprobeerd met wisselend succes en echt structureel werd er niet veel opgelost. Toen ik door de spanningen en blokkades in m’n lijf ook niet meer kon mediteren was voor mij de maat echt vol. Something’s got to give and it ain’t me. (had ik al verteld dat ik koppig en eigenwijs ben?)
Louis komt wekelijks over de vloer bij mijn werkgever en vanuit een “baat het niet dan schaadt het niet” mentaliteit ben ik de deur binnen gestapt. En, oh, wat had ik een spijt. De pijn, jongens, de pijn. De mensen die beweren dat massages ontspannend zijn zou het eens in mijn lijf moeten proberen. D’r is geen bal aan!
En toch ging ik terug. Waarom? Omdat ik na die eerste keer ineens heel diep kon ademen in mijn lijf en er emoties los kwamen waarvan ik niet eens wist dat ik ze vast had gezet. Wat volgde was een gevoel van bevrijding… dat helaas minder dan een week duurde. Als een ware masochist heb ik daarom maar een afspraak gemaakt voor een volgende “martelsessie”.
De levenspatronen, die ik in 35 jaar heb opgebouwd, zullen niet door een behandeling of 2 ineens verdwijnen. Maar langzaam, heel geleidelijk merk ik dat verander. De laatste keer deed het geen pijn meer. Louis’ engelengeduld met mijn eigenwijze, tegendraadse lijf levert dus resultaat. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Wie weet ga ik ervaren dat massage echt relaxt en ontspannend zijn, zijn mijn schouders natuurlijk ontspannen, zitten er geen consequenties aan eten en wordt ademhalen iets wat ik altijd natuurlijk goed doe. Géén miracle cure dus, maar wie weet… na een jaar Louis geloof ik wel dat t kan. Stap voor stap, beetje bij beetje. :)’
