Projectomschrijving
Alies, 42 jaar, zelfstandig creatief communicatie-adviseur
En dan is op je 40ste je medisch dossier een aardig boekwerk geworden. Je hebt je schaatsen in de wilgen gehangen. Je tennisracket dreigt een stofnest te worden. Migraine, ACNES (zenuwpijn in je buik), blessure na blessure. Kwakkel, kwakkel. Niet leuk. Een vriendin adviseerde shiatsu. Op IJburg zit een goeie zei ze.. IJburg: 020, dat gaan we dus niet doen.
Ik google ‘shiatsu rotterdam’ en beland op shiatsurotterdam.nl Ziet er er professioneel en betrouwbaar uit. Online afspraak gemaakt en op de fiets naar Katendrecht. Ik bel aan en een lange meneer met brilletje doet open.
“Kleed je maar uit”. “Helemaal?” Bijna helemaal. Oke… Goed van vertrouwen als ik ben, doe ik dat dus. Ik ga liggen op een rode mat en heel decent word ik bedekt met een rode handdoek. Ogen dicht en hij begint. Drukken, knijpen, trekken. “Als ik nu hier druk, wordt het warm in je lies en in je knie.” Dat zal wel, maar ik voel niets en doe heel hard mijn best wat te voelen. Op de achtergrond muziek en we praten zo nu en dan over koetjes en kalfjes. Ik wil natuurlijk wel weten wie ik aan me laat plukken en wat, waarom hij doet wat ie doet. “Je haalt verkeerd adem en zit veel te veel in je hoofd.” Rug, benen, schouders, tenen, buik. AUW! De zenuw die mijn buikpijn veroorzaakt, wordt onder handen genomen en ik zak bijna door de grond van ellende. Hij eindigt met warme handen op mijn voorhoofd en een alsjeblieft.
Geradbraakt verlaat ik het pand. Een uur later breekt het zweet me uit. Nota bene tijdens een belangrijk gesprek met een spiksplinternieuwe klant. Ik blijf koelbloedig, maar ben geneigd om naar mijn chirurg te rijden om die zenuw per direct door te laten snijden. Een dag later voelen andere stukken in mijn lijf een stuk beter aan. Een paar behandelingen later is de zenuwpijn gereduceerd tot een kwaaltje dat af en toe opspeelt. Daar hoeft het mes niet meer doorheen.
Nu ruim een jaar later valt ook de migraine beter hanteren. Mits ik geen glazen rode wijn achterover sla. Laatste aanval is vijf maanden geleden en ook de heftigheid is afgenomen. Knie is veel beter. Schaatsen gaat nog steeds niet, maar inmiddels fiets ik pijnvrij en zonder hijgen de Erasmusbrug op en neer. Want dat ritje maak ik regelmatig. Ongeveer een keer in de maand voor een APK-tje en en twee keer per week naar kickbokstraining. Want Louis vroeg dus ook of ik wilde kickboksen. Moi, meisje (uh?) met pareloorbellen uit Hillegersberg? Nou ja, waarom niet? In iets wat je nog nooit hebt gedaan zou je een groot talent kunnen zijn. Dit laatste valt vies tegen (had al zo’n vermoeden), maar samen met een groepje leuke, aardige types in alle soorten en maten (van een reus 210 cm en 115 kilo en skinny operazanger tot powergirl van 14) die zich er niet bij neer leggen dat ze gebukt gaan onder pijntjes en kwalen, worden we afgemat door Louis.
Het zijn niet de handen en technieken van deze shiatsukoning, die je beter maken: je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen welbevinden, 24/7. Shiatsu ondersteunt en heeft me bewust gemaakt van mijn eigen lijf. Ik kan inmiddels voelen dat alles met elkaar verbonden is. Van kruin tot grote teen en terug. Dat je verbindingen kan leggen, plekken in je lijf warm kan denken en meer. Zo word ik steeds weer een stukje sterker; fysiek en mentaal. Mijn schaatsen liggen nog steeds in het vet, tennisracket kijkt me vragend aan… Wie weet.
